Film Švankmajera Coś z Alicji jest hołdem złożonym ogromnej wyobraźni Carrolla, ale jednocześnie pretekstem do rozwinięcia w mniejszym stopniu własnej. Jest to wspomnienie autora o jego dzieciństwie, a zarazem próba wywołania w odbiorcy doświadczenia dzieciństwa. Surrealiści zawsze utożsamiali infantylne postrzeganie świata z intuicją poetycką czy myśleniem członków kultur tubylczych. Wszystkie te formy ludzkiej mentalności dalekie są od okowów logicznego i pojęciowego pojmowania rzeczywistości, w którym nie ma miejsca na obrazowość, będącą tak potrzebnym środkiem przeciwdziałania zepsuciu ludzkiego ducha. Jeśli dla postaci Alicji reżyser zarezerwował przestrzeń dziecięcego pokoju na jej zabawy, to przestrzenią, którą w filmie zarezerwował dla swojej wyobraźni jest sen. Czyli zjawisko, na podstawie którego surrealiści postanowili udowodnić, że otaczająca człowieka rzeczywistość jest tylko fragmentem jego życia, który uzupełniony o niezbadane obszary nieświadomości tworzy pełnowartościową całość - surrealność. Coś z Alicji bardzo wymownie ukazuje związek między rzeczywistością a snem. Kiedy dziewczynka budzi się pod koniec filmu, uświadamiamy sobie, że cała przygoda miała miejsce podczas jej snu. Poza jednym małym szczegółem: terrarium jest naprawdę zepsute, a królik naprawdę zniknął - sen staje się rzeczywistością, a rzeczywistość snem. André Breton, twórca surrealizmu, zdefiniował ten stan przenikania się w kategoriach "naczyń ciągłych".
Szukaj: ""
